Hersenletsel en euthanasie

In Nederland laten we mensen heel makkelijk doodgaan. Ben je in coma, heb je een open ruggetje, ben je oud genoeg geworden? Ga maar dood. Al heel snel vinden we het lijden ondraaglijk en/of het leven niet meer de moeite waard. En dan slaan we onszelf op de borst omdat we zo weldenkend en modern zijn. En vooral ook zo realistisch. Het lijkt wel of we lijden aan een collectieve depressie, een collectieve doodswens.

Voor de verzekering is het goedkoop om mensen dood te laten gaan. Als je ernstig zieken niet behandelt, dan bespaart dat een boel kosten. Besparen op kosten is de makkelijkste manier om de winst te verhogen. De dominee bedenkt de moraal en de koopman telt zijn centen. Het realisme waar wij zo trots op zijn, is het realisme van de koopman.

Zo gaat het gelukkig niet overal. In Oostenrijk, waar prins Friso in coma raakte, en in Frankrijk, waar het mijn dochter overkwam, hebben ze meer respect voor het leven dan wij hier. Wie bepaalt er welk mensenleven de moeite waard is en welk niet meer? Dat bepaalt de arts. Als je op dat punt terechtkomt, moet je hopen dat het een buitenlandse arts is die zich over je bed buigt.

Is herstel na ernstige hersenschade mogelijk?

Vanaf de krantenstandaard bij Albert Heijn keek ze me aan: koningin Beatrix. Haar altijd goudblonde haar zat keurig in de krul, maar haar gezicht zag eruit als een gerimpeld appeltje. Zorgelijk, moe. De foto was gemaakt in Londen, waar ze op bezoek was bij haar zoon Friso, die daar revalideert. In Nederland kan hij niet terecht.

Hollandse somberheid

In de afgelopen weken, sinds het ski-ongeluk van prins Friso, zijn we gebombardeerd met meningen van Nederlandse deskundigen. De somberheid spatte ervan af. Steeds opnieuw kreeg ik het idee dat Nederlandse artsen vonden dat de Oostenrijkers hem te veel hulp geboden hadden. Ze hadden hem dood moeten laten gaan. Dat is wat in Nederland gebeurd zou zijn.

Kans

Maar de Oostenrijkers hebben hem niet dood laten gaan. Ze hebben hun uiterste best voor hem gedaan. Daardoor heeft hij nu nog een kans. Alleen, in Nederland gaat hij die kans niet krijgen. Daar moet hij voor naar het buitenland.

Schandelijk

Verderop in de krant staat er nog een artikeltje over. Neuroloog Laureys, hoofd van de Coma Science Group in Luik, zegt: ‘In Nederland is er geen goede opvang van comapatiënten, tenzij ze nog geen 25 jaar zijn. Ik vind dat niet te verantwoorden. In Londen heeft hij nu de mogelijkheid (…) aan zijn herstel te werken. Ik zou dat meer comapatiënten uit uw land gunnen.’ De manier waarop Nederland met comapatiënten omgaat, noemt Laureys ‘schandelijk.’

Laat maar doodgaan

‘Ja maar,’ hoor je dan in Nederland, ‘bij ernstige hersenschade is herstel niet mogelijk. Zo iemand heeft niets meer aan zijn leven. Je kunt hem daarom beter dood laten gaan.’

De weg naar herstel

Het was een Franse arts die me voor het eerst uitlegde dat ook bij ernstige hersenschade herstel mogelijk is. Ik heb dat goed in mijn oren geknoopt toen mijn kind er zo aan toe was. Toen we vertrokken naar Nederland, had ze een gunstige prognose. Maar, vertelde me een andere Franse arts, het was nu heel belangrijk dat ze gestimuleerd werd. Het herstel ging niet vanzelf gebeuren. Er moest aan gewerkt worden. Hard gewerkt.

Hollands ‘realisme’

Terug in Nederland, bleken de Nederlandse deskundigen er anders over te denken. Het was een kwestie van afwachten, meenden zij. De eerste maanden kon er wel wat spontaan herstel optreden. Daarna zou het over zijn. Toen ik vroeg om een stimuleringsprogramma, was ik een slechte moeder: ik stelde te hoge eisen aan haar. Ik moest ‘realistisch’ zijn.

Dankzij de Franse gezondheidszorg

Ik heb niet aan het Hollandse ‘realisme’ toegegeven. Ik ben gewoon met haar gaan werken aan haar herstel. Het heeft jaren en jaren geduurd, zonder noemenswaardige hulp uit de medische hoek. In Nederland geloven we namelijk niet in herstel bij ernstige hersenschade. Maar ik was met haar in Frankrijk geweest.

Opnieuw de taal leren

Mijn dochter moest, nadat ze wakker was geworden, opnieuw leren praten. Een stuk van haar hersenen dat belangrijk is voor de taal, was ernstig beschadigd. Ze had afasie, taalstoornissen. Ik had gedacht dat ze daarvoor hulp zou krijgen van een logopediste. Dat bleek heel erg tegen te vallen. Ik heb van armoe zelf maar een programma voor haar ontwikkeld. Een paar jaar later haalde ze haar MAVO-diploma, met Nederlands en Engels op hetzelfde niveau als vóór haar letsel. Gisteren had ik haar aan de telefoon. Je hoort niets meer aan haar. Ze klinkt volkomen normaal. Heeft dit lang geduurd? Ja, jaren en jaren. Was het veel werk? Enorm. Was het de moeite waard? Volkomen.

Dank

Ik dank nog iedere dag de Voorzienigheid dat ze haar letsel opliep in Frankrijk en niet in Nederland.

Lees je nu de homepage en wil je delen of reageren? Klik op ‘Reageren’ of op de titel van het bericht. Je krijgt dan de knoppen te zien voor o.a. Facebook en Twitter. Vind je dit een belangrijk bericht? Dat kun je aangeven met Beoordelen en/of Like. De zoekprogramma’s halen het dan meer naar voren. Thx